می ترسم شبی کسی بداند(بَپ)
تو هنوز دلت با ما نیستمی ترسم شبی کسی بداند(بَپ)
تو هنوز دلت با ما نیست
ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮاﺭ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ
ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮاﺭ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ
و ﺷﻬﺮ ﺭا
ﭘﺮ اﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ
ﺷﻌﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ
و ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮﺩ
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﻪ ی ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ
و ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ
و ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺭ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ
ﮔﺮﺧﻴﺪﻳﻢ
ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ
ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﻫﻢ
ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ
و ﺩﻳﻮاﺭﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﺗﺮ
ﺩﻳﺸﺐ,
ﺩﻳﺸﺐ,
ﻓﻜﺮﻡ اﺯ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ
ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪﻡ
ﺑﻮﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ
ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻢ اﺯ ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻴﻢ ﺑﻮﺩ
ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺸﺘﻜﻢ ﺧﻮاﺏ ﺗﻮ ﺭا ﻣﻲ ﺩﻳﺪ
ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻡ اﺯ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺗﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﺩﻳﺸﺐ
ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪﻡ
ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻢ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺭا ﻣﻲ ﻓﺸﺮﺩﻡ
ﻳﻚ ﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻡ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ
ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ
اﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻭاﺿﺢ ﺗﺮ ﮔﻔﺘﻢ
ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻢ ﺩﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺧﻮاﺏ ﺗﻮ ﺭا ﻣﻴﺪﻳﺪ
ﺩﻳﺸﺐ
ﺩﺭ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﺎﻟﻴﺪﻡ
ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻡ
ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
اﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﻣﺮا ﻓﺸﺮﺩ
ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻳﺎ اﻭ
اﻭ ﻣﺮا ﻣﻲ ﻓﺸﺎﺭﺩ
ﺯﺑﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺖ
ﻣﻦ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺑﻮﺩﻡ
ﻳﺎ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺧﻮاﺏ ﺗﻮ ﺭا ﻣﻲ ﺩﻳﺪ
و ﺑﻮﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ
ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺧﻮاﺏ ﺑﻮﺩ, ﻣﻦ ﺑﻴﺪاﺭ
ﺩﻳﺸﺐ
ﺁﻏﻮﺷﻢ ﭘﺮ اﺯ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺷﺪ
ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺭا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ, ﺑﺮاﻱ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ
اﺳﻢ ﺗﻮ ﺭا ﻻﻻﻳﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻡ
و اﻣﺎ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ
ﻧﻪ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺖ, و ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮﺩ
ﺩﻳﺸﺐ
ﺗﺎ ﺻﺒﺢ
ﻧﻤﻲ ﺩاﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﺪاﺭ ﺑﻮﺩﻱ ﻳﺎ ﻣﻦ
ﻓﻘﻄ ﻣﻲ ﺩاﻧﻢ
ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ ﺧﻮاﺏ ﺑﻮﺩ
و اﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺭاﺯ
ﻗﺎﺻﺪﻙ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ, ﻧﻪ ﺑﺎﻟﺸﺘﻚ
ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﺩاﻧﺸﻜﺪﻩ ﻛﺮﻣﺎﻥ
22-02-1382